H ποιητική συλλογή του Αλέξανδρου Δαμουλιάνου των εκδόσεων
Πνοή χαρακτηρίζεται από τον ρομαντισμό, τις επιθυμίες και την κριτική ματιά του
ποιητή από την ιστορία του τόπου μας μέχρι τις κοινωνικές και πολιτικές
αναταραχές που οδηγούν τους ανθρώπους στην προσφυγιά, στην μετανάστευση. Η γραφή του είναι ρέουσα και γλαφυρή,
χαρακτηρίζεται από την σύνθεση των λέξεων όπου άλλοτε με γλυκύτητα κι άλλοτε με
αυστηρότητα τοποθετείται ο ποιητής στα πονήματά του.
Χαρακτηριστικό των ποιημάτων του είναι οι εικόνες που
αναδύονται μέσω των άρτια επιλεγμένων λέξεών του που σε παρασύρουν στο χώρο και
στον χρόνο. Ενώ η προσωποποίηση αντικειμένων και καταστάσεων μαγεύει τον
αναγνώστη. Η χρήση επιθέτων και οι μεταφορές συμπληρώνουν την ποιητική του
έκφραση κάνοντας τα ποιήματά του οικεία , προσιτά , τόσο κοντινά σε εκείνον που
τα αναγιγνώσκει όπου χωρίς επικρίσεις
και δυσνόητες λέξεις κι έννοιες , χωρίς διδακτισμούς αλλά με τρυφερότητα κι ευγένεια ψυχής τα
νιώθεις τόσο κοντά σου.
Ο χρόνος , οι μήνες , οι εποχές , οι ηλικίες των ανθρώπων, ο
έρωτας εναλλάσσονται σε υπέροχες εικόνες κρατώντας γλυκές γεύσεις
κι όμορφες εικόνες.
Αγαπημένα θέματα η θάλασσα, ο ουρανός, η φύση, ο έρωτας που υμνούνται ποικιλοτρόπως. Μα ο ποιητής δεν
στέκεται μόνο σε αυτά αλλά σε έννοιες και πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά. Η προσφυγιά,
η ελευθερία , η δικαιοσύνη, η αλήθεια , η συνείδηση του ανθρώπου, η ψευτιά και
η προδοσία, ο εγωισμός άλλοτε υμνούνται
κι άλλοτε δέχονται το παράπονο και την αγανάχτηση του ποιητή.
Γράφει << Των νόμων σας τα ψέματα, υμνούν την αμαρτία
και τη λεν’ δικαιοσύνη>>.
Αλλού << Η δικαιοσύνη το θεριό της σιωπής που φοβούνται
οι λαλιές όλες>> και << Νόμος όλων μας είν’ η αλήθεια>>.
<< Πώς αναγκάζουμε κάθε μέρα τη συνείδησή μας να λέει
τη λάσπη ψωμί, το μαχαίρι ελευθερία και
το ψέμα ζωή>>. Πουλημένες συνειδήσεις που δικαιολογούν τις επιλογές τους και πόσοι άνθρωποι στη
σύγχρονη εποχή αυτό δεν κάνουν;
Πλέον σοφός στις προσωπικές του αναζητήσεις γράφει << Ένα ξέρω καλά. Η συγχώρεση
και η λησμονιά αδερφάδες είναι , μα όχι μονοιασμένες>>.
Η αγάπη του στην
πατρίδα είναι το ανώτερο όλων. Μας λέει: << Λαέ της πίκρας μου μη μιλάς
τη γλώσσα που σε ανέθρεψε , μίλα τη γλώσσα που σε γέννησε>>. Αλλού μας γράφει:
<< όπου ακούς , όπου βλέπεις πολλά στόματα ψεμάτων να μιλούν για πολύ
πατρίδα κάποια προδοσία θα γεννιέται μες στην φάτνη των εθνών>> κι αλλού
αρκετά επικριτικός << Εσείς που σ’ όποιον αιώνα κι αν στέκεστε, σφάζετε
τα νιάτα των εθνών και με το αίμα τους γράφετε ψεύτρας ιστορίας τα
διαγγέλματα>>.
Ενώ έντονες είναι και οι ανησυχίες του τόσο για τη φύση όσο
και τον άνθρωπο… που βαδίζει , που κινείται. Για τον ποιητή μας ο μετανάστης μόνη
του πατρίδα έχει το αύριο, ο επαναστάτης προσεύχεται στο τίποτα κι ο άθεος
ανάβει κερί στο άγνωστο.
Πολλές φορές ο ίδιος ο ποιητής υμνεί τα περασμένα όπου
υπήρχε περισσότερη αγνότητα και τιμιότητα ενώ σε άλλες περιπτώσεις η μελαγχολία
τον κυριεύει. Περισσότερο όμως θέλει να κολυμπά στη αισιοδοξία <<ότι
αγαπώ θα με ζει αιώνια, ότι αγαπώ θα με δένει στο φως>>. Τι πιο όμορφο να
κρατάς πάντα στην καρδιά σου αυτά που αγαπάς αιώνια κι αυτά να σε κρατούν στο
φως και στη χαρά , στο κελάρυσμα της ψυχής , στην ζεστασιά. Η σιωπή είναι κάτι που τιμά πολύ ο ποιητής , ίσως επειδή βρίσκει έκφραση μέσω αυτής.
Τελειώνοντας αυτήν μου την παρουσίαση στέκομαι στον ήλιο του
κ. Δαμουλιάνου , στην αλήθεια του, στο θάρρος του από τους ηλιοπότες του που
μου άρεσε πολύ.
Κραυγάζει με πάθος <<Βάλτε κι άλλον ήλιο στα ποτήρια σας
, βάλτε κι άλλον ήλιο στα μάτια σας τα συννεφιά, μεθύστε τα ψέματα, ώστε μονάχα
ο ήλιος να τρέχει στις φλέβες τους, ώστε ο θάνατος να λαχταρά σαν ερωτευμένος
να εξομολογηθεί στην ανατολή. Δώστε τα νιάτα σας προς άναμμα ανάστασης>>.
Προσωπικά με συγκίνηση κράτησα στα χέρια μου αυτήν την
υπέροχη ποιητική συλλογή και θέλω να συγχαρώ τον
ποιητή για την ευαισθησία του , την καλαισθησία του και την ευγένεια ψυχής που
τον διακρίνει. Μα και τις εκδόσεις Πνοή για την προσεκτική επιμέλεια και την επιλογή του είδους χαρτιού στο εξώφυλλο του βιβλίου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου