ΚΑΡΔΙΟΣΧΗΜΑ της ΟΛΓΑΣ ΑΧΕΙΜΑΣΤΟΥ

 

Γράφει η Νίκη Σκουτέρη

Στα χέρια μου βρίσκεται η ποιητική συλλογή της εξαίσιας ποιήτριας και φίλης Όλγας Αχειμάστου "Καρδιόσχημα", με έκδοση του Πειραματικού Μουσείου Λογοτεχνίας "Γλαυξ" και σε επιμέλεια του εκλεκτού Αντώνη Σαμιωτάκη (Συγγραφέας). Δε γίνεται να μην καταθέσω λόγια καρδιάς για την ποίηση της Όλγας, μιας και με συγκίνησε με τον εύπλαστο λόγο και την τεχνική αρτίωση των στίχων της.

Το ποιητικό της έργο χαρακτηρίζεται από συναισθηματική πληρότητα και ευμορφία νοημάτων. Με λυρικότητα, μουσικότητα, αισθαντικότητα, εκφράζει η ποιήτριά μας τη σπουδαιότητα της αγάπης και αναμετράται με τις βαθύτερες και εσώτερες ανάγκες της για επικοινωνία, έρωτα, αγάπη. Η ταλαντούχος ποιήτρια ενσαρκώνει τις επιθυμίες της για αγάπη, αναθεωρεί σκέψεις και ενέργειές της, προχωρά σε εσωτερικό διάλογο, μη διστάζοντας να θρυμματίσει τον εαυτό της στο όνομα της αγάπης, επανεκτιμώντας τη χάραξη της πορείας της ζωής της. Μας προσφέρει μια ποιητική των αισθήσεων και των χρωμάτων, κυρίως του κόκκινου. Η χρήση επιθέτων, η εικονοπλασία, οι λεκτικές της διατυπώσεις, η ρομαντικότητα, ο ενθουσιασμός, ο ερωτισμός της ψυχής του Υποκειμένου, μας παρασύρουν σ' ένα ποιητικό ταξίδι νοσταλγικό, ερωτικό, παιχνιδιάρικο, ειλικρινές. Γλυκοκεντά λόγια, με χάδια μπαίνει στη σκέψη του αγαπημένου της, διπλοταξιδεύει σε πέλαγο βαθύ, περιμένει το φιλί του έρωτά της η αγαπημένη μας ποιήτρια. Δε θέλει να συμπεριληφθεί στο βιβλίο του έρωτα σαν αιχμάλωτη του πόθου η δημιουργός μας, αλλά επιθυμεί να πιει την Ελευθερία και με βαθιά φιλοσοφική σχέση φαντάζεται την ομορφιά της λύτρωσης και του ανθρωπισμού σε όλα τα πλάσματα της γης.

Καρδιόσχημα και η καρδιά της ποιήτριάς μας, βουτηγμένη στο κόκκινο χρώμα της χαράς, του πάθους, της ενέργειας, των έντονων συναισθημάτων, της ζωτικότητας, της ντελικάτης ευαισθησίας της και της απέριττης ωριμότητάς της.

Αγαπητή Όλγα, ευχαριστώ για το δώρο σου κι εύχομαι να είναι καλοτάξιδη η συλλογή σου, σε θάλασσες συναισθημάτων ευτυχίας και εσωτερικής πληρότητας. 

ΑΡΑΓΕ

Μ' αγκάλιασες με το βλέμμα σου,

καθώς το δικό μου μετεωρίζονταν 

στα χαλάσματα μιας βραδιάς.

Δεν φοβάσαι.

Χαρίζεις και χαρίζεσαι απλόχερα.

Ελπίδα και απαντοχή κι ανάσα εσύ...

Όλο τ' ασήμι της πανσέληνος

στα λόγια σου,

ο αγέρας της αγάπης.

Σαν το τραγούδι υψώνεσαι.

Αηδόνι η φωνή σου

κι όλη μοιράζεται.

Άραγε, ίδια σου, μπορώ να σ' αγαπώ;

©Όλγα Αχειμάστου

ΕΛΠΙΔΑ

Αποτυπώματα γήινης υπόστασης στα χείλη.

Θλίψη ανεκπλήρωτων νικών

σε μάχες προσωπικοτήτων.

Ελπίδα χρυσής ανέλιξης επίπεδης ζωής,

δύναμη επαναγέννησης.

Κι αυτό το μικρό πουλί της νιότης

να πεταρίζει στο βάθος της ματιάς,

στόμα μισάνοιχτο,

παράθυρο στον ήλιο της νέας ζωής.

Μαλλιά, σκαλιά στο πετάρισμά της,

άυλη κουρτίνα να σκαρφαλώσει ο έρωτας.

Χρυσοκέντητες ακτίνες για τη νέα ζωή.

©Όλγα Αχειμάστου