ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ του Γιάννη Τούμπα

 

H συλλεκτική έκδοση του Γιάννη Τούμπα «Το δώρο της αγάπης» με εξέπληξε ευχάριστα. Περιλαμβάνει ποιήματά του σε μία έκταση 125 σελίδων με έκδοση του ιδίου. Αυτό που κάνει πιο ενδιαφέρον την υπέροχη αυτή ποιητική συλλογή είναι η άρτια επιμέλεια του κ. Ιωάννη Πουλουτίδη ενώ τα σκίτσα είναι του ποιητή. Η εικονογράφησή του περιλαμβάνει γλάρους, ερωτευμένους ανθρώπους κάθε ηλικίας, αγγέλους.  Δεν είναι τυχαία η επιλογή των σκίτσων καθώς τονίζουν ή και συμπληρώνουν ένα ποίημα. Οι γλάροι είναι πουλιά της θάλασσας και συμβολίζουν την ελευθερία και την ανεξαρτησία που πετούν πάνω από μία θάλασσα ελαφρώς φουρτουνιασμένη. Ίσως δείχνει και την επιθυμία του ποιητή να τολμήσει και να διεκδικήσει παρ’ όλες τις αντιξοόητες που υπάρχουν. Οι Άγγελοι επαναλαμβάνονται αρκετές φορές μέσα στις σελίδες του βιβλίου, άλλοτε πληγωμένοι, άλλοτε θέλοντας να μείνουν στη γη, άλλοτε προβληματισμένοι. Είναι υπερφυσικά όντα και αποτελούν μια μεσολαβητική βαθμίδα ανάμεσα στο βασίλειο του υπερβατικού και του κοσμικού. Είναι σύμβολα προστασίας, αγνότητας, θάρρους, αγάπης. Αυτόν τον συμβολισμό χρησιμοποιεί ο ποιητής μας στη συλλογή του.  Οι άγγελοι επομένως, όπως και οι γλάροι έχουν φτερά και μπορούν να διεκδικήσουν την ελευθερία τους όποτε το αποφασίσουν. Στο εξώφυλλο το κόκκινο κυριαρχεί, χρώμα του πάθους και της χαράς, της ενέργειας  και του φωτός, ενίοτε της απαγόρευσης. Ο τίτλος μας οδηγεί στα χνάρια της αγάπης, μιας αγάπης που προσφέρεται ως δώρο, μιας αγάπης γραμμένης στην αιωνιότητα.

Ο ποιητής μιλά στο α’ πρόσωπο και πολλές φορές ανοίγει διάλογο με τον «άλλον». Η έκδοση είναι χωρισμένη σε δύο ενότητες. Στην πρώτη ενότητα η ποίησή του είναι τρυφερή, ρομαντική, φιλοσοφημένη, στοχαστική σε προκαλεί να ταξιδέψεις μέσα από τους στίχους του και να νιώσεις τον έρωτα, τον θάνατο, την δυστυχία, την ελευθερία, την φρόνηση, την σύνεση, την βία, τον φόβο, την μοναξιά, την τρυφερότητα, την προσμονή. Στην δεύτερη ενότητα δε δέχεται συμβιβασμούς και είναι έμφορτος από ευτυχία, όνειρα, ομορφιά, ελευθερία. Με έντονο διδακτισμό πολλές φορές μέσα από απλά παραδείγματα της ζωής. Ακουμπά την καρδιά του αναγνώστη απαλά και  τον κάνει να ερωτευθεί, να αναπολήσει, να αγαπήσει την ίδια τη ζωή. Η αγάπη του δεν είναι η εγωιστική αγάπη που περιμένει ανταλλάγματα αλλά η αγάπη η αναλλοίωτη από τον χρόνο γεμάτη σεβασμό κι εκτίμηση, γεμάτη από το εμείς.

Η αγάπη εκφράζεται μέσα στα μάτια «την πρώτη φορά που σε είδα αγάπησα τα μάτια σου. Τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια», στην ένωση των ψυχών μέσα από τις ανάσες δύο ερωτευμένων, όταν δεν ανασαίνεις μόνος. Η αγάπη είναι ένας ανθισμένος τόπος, είναι ενσυναίσθηση. Για τον ποιητή η λογική δεν είναι ποτέ αγάπη, η αγάπη ζει στα ποιήματα, στη μουσική, στα τραγούδια, στην τέχνη. Εκεί που αγαπάς ξεκινά και η ελευθερία, με την ευτυχία φτάνεις κι ο τρόπος που αγαπάς είναι τέχνη. Αντίθετα μέσα στην μοναξιά δεν μπορείς να νοιώσεις την αγάπη. Όταν κάποιος χάνει στην αγάπη δεν το θεωρεί αποτυχία διότι «να είσαι περήφανος που αγάπησες, να είσαι περήφανος που χάνεις, δεν πούλησες είσαι άνθρωπος». Αλλού η αγάπη για τον ποιητή μας είναι τα λόγια της αγαπημένης του, το γέλιο της η μουσική κι αυτός ο πιο πλούσιος άνθρωπος στη γη.

Ο ποιητής θεωρεί ότι για να καταλάβεις το νόημα της ζωής  θα πρέπει να την αγαπάς «σ’ αγαπώ γιατί είσαι έτσι … όπως η ίδια η ζωή» και με τρυφερότητα μας γράφει «αγκάλιασέ με… χαμογέλα μου… γέλα μου… βλέπω στο πρόσωπό σου όλη μου τη ζωή….»

Ο ποιητής παραδέχεται ότι ο τρόπος που αγαπά κάποιος έχει να κάνει με το τι χρώματα βλέπει γύρω του και πόσο τον επηρεάζουν. Προχωρά πιο βαθιά στον συναισθηματισμό των ανθρώπων μη θέλοντας να τους κρίνει αλλά σκύβει πάνω τους με ενδιαφέρον και απόλυτη κατανόηση για όλα όσα έχουν ζήσει και ζουν, για επιλογές και λάθη. Τρυφερά προσπαθεί να τους συμβουλέψει. Γνωρίζει ότι πίσω από κάθε δυστυχία κρύβεται ένας φόβος. Ότι πολλές φορές είμαστε ευτυχισμένοι και δεν το νιώθουμε. Ότι τον άνθρωπο τον γεμίζουν με ενοχές για να τον ελέγχουν, ότι προσπερνά τις ομορφιές γύρω του αργώντας να τις αισθανθεί. Ότι παρόλο που ο άνθρωπος γεννήθηκε για να είναι ελεύθερος και να αγαπά, εν τούτοις τον έμαθαν να κάνει εκείνο που δε θέλει και κυρίως αυτό που δε θέλει τον έμαθαν να το αγαπά. Κατά συμπέρασμα οι ενήλικες έχουν εκπαιδευτεί να χορεύουν με συγκεκριμένες μελωδίες, ενίοτε αλλόκοτες ανάλογα τον σκοπό. Με γλυκύ τρόπο συμβουλεύει ότι ελευθερία είναι να πας εκεί που αγαπάς, δεν είναι για τους δειλούς που φοβούνται ότι θα χάσουν τον δρόμο. Ο έρωτάς του παρουσιάζεται σαν άγγελος φεγγαρόλουστος στη σελ. 96 ενώ γύρω τους πετούν χιλιάδες πουλιά από τα χαμένα καλοκαίρια. Η προσμονή του για μια ζωή που άφησε στη μέση με την αγαπημένη του δυναμώνει στη σελ. 97 όπου της ζητά να τον αγκαλιάσει και να του γελάσει. Με θάρρος και θέλοντας να κερδίσει χαμένο χρόνο γίνεται αποφασιστικός κι ορμητικός « Μη μου λες ότι είναι αδιέξοδος ο δρόμος. Έχει δυνατό αέρα εδώ. Ευκαιρία να ανοίξουμε φτερά. Εμείς. Που οι γκρεμοί της ζωής μας έχουνε διαλέξει».

Είναι ένας άνθρωπος με υψηλά ιδανικά και με ευαισθησίες , με αγάπη στον άνθρωπο και μάλιστα τον κατατρεγμένο, τον δυστυχισμένο. Κραυγάζει στη σελ. 103 « Αν ήμουν Έρωτας θα αγαπούσα όλους τους ανθρώπους. Και κυρίως τους ραγισμένους». Τους ανθρώπους εκείνους που ψάχνουν μια αγκαλιά για να βρουν ένα στήριγμα. Να μην σπάσουν, να μην οδηγηθούν στην απελπισία και στην αυτοκτονία. Πιο κάτω μας λέει «Θ’ αγαπούσα πιο πολύ εκείνους που  πίστεψαν στον άνεμο και ανοίξανε αναγκαστικά φτερά και πέσανε».

Για τον ποιητή μας ο παράδεισος είναι ένα μέρος στη γη και που οι άγγελοι και οι δαίμονες είναι μαζεμένοι όλοι εκεί. Αλλά οι άγγελοι μένουν ευγενικοί, ευαίσθητοι, τρυφεροί  και παλεύουν για την αγάπη. Κάποιοι τα καταφέρνουν, κάποιοι όχι. Ακόμη και με τσακισμένη όμως καρδιά παραμένουν άγγελοι αληθινοί.

Ο κ. Γιάννης Τούμπας έγραψε το έργο του αυτό για να νιώσει ο αναγνώστης ένα απαλό χάδι και μια ζεστασιά στην καρδιά του. Να το αισθανθεί σαν ένα μικρό δώρο που θα του χαρίσει ένα μεγάλο χαμόγελο. Κι εγώ σαν αναγνώστρια έσκυψα ευγενικά πάνω στην ποίηση του κ. Τούμπα , αισθάνθηκα την μεγαλοσύνη του, την ευαισθησία του, τον ρομαντισμό του, την αποφασιστικότητά του και τη βαθιά φιλοσοφία της ζωής και του θανάτου, της αγάπης και του πόνου, της τόλμης και του φόβου. Και μου ζέστανε την καρδιά κι αυτό το μικρό του δώρο μου χάρισε ένα μεγάλο χαμόγελο κι ένα τρυφερό ξεφύλλισμα στις σελίδες της έκδοσής του. Εκεί που υπάρχει ο ίδιος, που υπάρχει η ζωή, η αγάπη, ο άνθρωπος , η ελευθερία, η τόλμη, η ειλικρίνεια των συναισθημάτων. Εκεί που ήρεμα και τρυφερά μαθαίνεις να πλησιάζεις τον άλλον και να χαϊδεύεις την καρδιά του και να χαμογελάς ή να ελπίζεις με τις αποφάσεις του.

Καλοτάξιδο!

Νίκη Σκουτέρη Εκπαιδευτικός ΜSc – Λογοτέχνιδα, 21/08/2021