ANATOΛΗ ΚΑΙ ΔΥΣΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ της Αναστασίας Κουτσούκου

 

Γράφει η Νίκη Σκουτέρη

Η ποιητική συλλογή της Αναστασίας Κουτσούκου «Ανατολή και Δύση του Έρωτα» περιλαμβάνει 59 ποιήματα, γ’ αυτοέκδοσης του 2021 και είναι αφιερωμένη στα παιδιά της.  Από τον τίτλο της ποιητικής συλλογής και από το εξώφυλλο του βιβλίου της αντιλαμβανόμαστε έναν έρωτα που ανθίζει και στην πορεία φθίνει. Η ποιήτρια  αναπολεί και ελπίζει σε αυτόν τον έρωτα, ενώ τα  μαύρα πουλιά της εικόνας που προβάλλονται στο δειλινό, συμβολίζουν τις σκέψεις της ποιήτριας, σκέψεις που χάνονται σε ένα παρελθόν γεμάτο αγάπη και ρομαντισμό.

Η ποιητική της συλλογή χαρακτηρίζεται από δυνατή εικονοπλασία, που μας κάνει να ζήσουμε τον ρομαντικό αυτό έρωτα, να αναπνεύσουμε  το παρελθόν της, να ταξιδέψουμε με τους γλάρους και τη βροχή, ζώντας τον έρωτα με μορφή, σαν οπτασία.  Η ποίησή της χαρακτηρίζεται από λυρικότητα, μεταφορές και παρομοιώσεις. Με βαθύ συναισθηματισμό η ψυχή μεταμορφώνεται σε γλάρο, η σκέψη σε ανάλαφρο πουλί, η καρδιά σε φάρο, τα χείλη σε βαρκούλες.

Άλικες αποχρώσεις και ποικίλα κοσμητικά επίθετα οπλίζουν την γραφίδα της ποιήτριας και ταράζουν τον ψυχικό μας κόσμο νιώθοντας κι εμείς την πανανθρώπινη επίκλησή της  για αγάπη, που εμφανίζεται άλλοτε ως φυλακτό, ως δύναμη και άλλοτε ως άγρυπνος φύλακας της ψυχής. Για την ποιήτριά μας η αγάπη αυτή  προβάλλεται σαν ένα όμορφο τραγούδι, που ανεβαίνει απ’ την ψυχή της, σαν ένα ποίημα φτιαγμένο από αγάπη και έρωτα, πλεγμένο από το χρυσό των αστεριών και το αχνό μωβ του ουρανού. Πολλές φορές αναπολεί αυτόν τον έρωτα που έχει χαθεί ενώ και η ίδια η φύση συμπάσχει μαζί της. Το τραγούδι των πουλιών γίνεται κλάμα, το βέλασμα των αρνιών μοιρολόι και η ποιήτρια τραγική φιγούρα να κοιτάζει τα άδεια χέρια της, να νιώθει το τρέμουλο και την πυρκαγιά που πυρπολούσε την καρδιά της, να κυνηγά την αγάπη της σαν ατέλειωτο κιόσκι, προσπαθώντας να προφυλαχθεί από την κακία των ανθρώπων, χωρίς όμως να το καταφέρνει.  Άλλοτε γίνεται ικέτιδα και παρακαλεί για ένα χάδι, μια αγκαλιά. Με λαχτάρα ζητά να στάξει ο έρωτάς της λίγη γλύκα στην ψυχή της, κλέβοντας το μέλι από τη φύση, κόβοντας λουλούδια και ποτίζοντάς τα με χαρά. Η ίδια στο ποίημα «Με τα δικά σου μάτια» σελ. 20 με προσδοκία γράφει: Πάρε από το φλοίσβο το χαϊδευτό τον ήχο και γέμισε τις βουβές χορδές της πλανεμένης σκέψης μου. Των κοπαδιών τ’ όμορφο κουδούνισμα κάνε το ν’ αντηχήσει, σα γιορτινή καμπάνα στην καρδιά μου κι ύστερα, δως μου τα μάτια σου, και διάταξε μ’ αυτά, τον κόσμο αλλιώτικο να δω. Είναι ο ίδιος έρωτας που της δίνει δύναμη, που δένει το τσακισμένο καράβι της στο μουράγιο το δικό του, κι εκεί στο απάνεμο αυτό λιμάνι η ποιήτρια πνίγει τις πίκρες της στα κύματα, που με πόνο ψυχής θέλει τα τις αφήσει πίσω της. Έρωτας λυτρωτικός, σπινθηροβόλος, γιορτινός  που κατακλύζει την ψυχή της ποιήτριας κάνοντάς την να πετά στα ουράνια κι άλλοτε σκοτεινός, απόμακρος, κλειστός, χαμένος που κάνει την ψυχή της να βουλιάζει και να αναπολεί αλλοτινές στιγμές γεμάτες ευτυχία και αγάπη. Πόνο και δάκρυ. Αντίθετες έννοιες με βαρύνουσα σημασία στον ψυχισμό της ποιήτριας. Με τις διαλεχτές ποιητικές της εκφάνσεις συμπάσχουμε σε όλες τις εκφράσεις του έρωτά της. Μας γράφει σελ. 27: Πρέπει να μάθω πια να ζω γιατί έτσι πρέπει, κι αν οξυγόνο μου, για μένα είσαι συ, πρέπει να αναπνέω χωρίς την ύπαρξή σου, έτσι ασυνείδητα, μονάχα για να ζω. Και αλλού: Φοβόμουνα τη νύχτα να βαδίσω, είχα όμως εσένα να ακουμπήσω. Τρέμω και τώρα τη νύχτα τη βροχή, μαζεύομαι σε μια άκρη ερημική, μονάχη. Γιατί ο έρωτας να ζήσει όσο μια νύχτα; Στην αγάπη, δεν μπόρεσα να μείνω ένα παιδί, σαν φύλλο τρέμω πάνω σε κλαδί.

Και αυτή η μοναξιά πονάει τα μάτια της ποιήτριας, πονάει το αντίκρισμα της κάθε μέρας, τα δάκρυα ποτίζουν την ψυχή της στο ατέλειωτο αυτό κενό των αισθημάτων. Η καρδιά της μετατρέπεται σε ένα σπασμένο ρόδι, η καρδιά της γίνεται πύργος χωρίς σκαλιά, ο έρωτάς της σύννεφο που δεν ξεσπά, οι σκέψεις της  κάπνα αποπνικτική που δεν αφήνει τις ελπίδες της να ζωντανέψουν. Μένει πάλι μόνη να θρηνεί μια ατέλειωτη… τελειωμένη αγάπη. Με περίτεχνο τρόπο η ποιήτρια πλέκει τα θέματα που πραγματεύεται… την αγάπη, τον έρωτα με τη φύση, αναμετράται με το εγώ της, οδηγείται σε μια κατασταλαγμένη σοφία σιγά σιγά.  Στο ποίημα «κι απόψε» σελ. 39 μας γράφει: Πονάει η ψυχή μου στη σκέψη της αγάπης, χλωμό το φεγγάρι χαϊδεύει τα υγρά μου βλέφαρα, παρηγορεί τη θλίψη μου, αγκαλιάζει τα θολά όνειρά μου.

Ικέτιδα η ίδια, με σπαραγμό ψυχής, παρακαλεί τον έρωτά της να έρθει σαν γαλήνη μέσα στην άγρια θύελλα, σαν ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα. Να έρθει σαν βροχή πάνω στη διψασμένη γη, σαν μια φτωχή αχτίδα ήλιου μες στην πυκνή ομίχλη, σαν γλυκό όνειρο μες τον φρικτό εφιάλτη της νύχτας. Επιθυμία της είναι ένας κόσμος γεμάτος χρώματα, φώτα και ατέλειωτα γλυκά τραγούδια. Να βρίσκεται σε κάμπους καταπράσινους, σε λόφους διαβατούς γεμάτους ανθοφόρα λουλούδια. Επιθυμεί την αγκαλιά του φτιαγμένη από αλήθεια και αισθήματα, γεμάτη τρυφερότητα και στοργή (σελ.47). Στη συλλογή της αυτή, τα στοιχεία της φύσης υποστηρίζουν την ποιήτρια στην αναζήτηση της αυθεντικότητας των συναισθημάτων της και στην υποκειμενική οπτική της πραγματικότητας που ζει. Στο ποίημα «Ουρανός» σελ.34, η ίδια αναρωτιέται: Τι να΄χε απόψε ο ουρανός; Ψυχρή που΄ναι η μορφή του! Ξεχύθηκαν τ’ αστέρια του μαζεύτηκαν σε μι΄ άκρη, τι τάχα  να τα φόβισε; Τι τα΄κανε αμυδρά;… Παραλληλίζοντας έτσι τον δικό της προσωπικό αγώνα με τον απρόσιτο ουρανό. Στο ποίημα «Σαν άγριο κύμα» σελ. 31, η ποιήτρια μας εκμυστηρεύεται ότι ο έρωτας αυτός ήταν γεμάτος φλογισμένο πάθος, σαν άγριο κύμα την συνέπαιρνε. Μας γράφει συγκεκριμένα: Χάραξες ένα όνομα «αγάπη» στη βαρκούλα σου, που ήμουνα εγώ. Γι’ αυτό για μια ζωή, όσο μακραίνει το σχοινί σου, θα φεύγω προς το κύμα και πάλι στο μουράγιο σου θα δέρνομαι, εδώ!

Πράγματι, ο έρωτας της Αναστασίας Κουτσούκου είναι η ανατολή και η δύση της ζωής της, τα πορφυρά χρώματα του παραδείσου, η έξαρση συναισθημάτων, η τρυφερότητα και η συγκίνηση που κατακλύζουν, όχι μόνο την καρδιά και την σκέψη της ποιήτριας, αλλά και μας τους ίδιους, γινόμενοι συνοδοιπόροι της στον παθιασμένο αυτό έρωτα, τον αναζωογονητικό και λυτρωτικό, για όσο διάστημα κρατιέται ζωντανός και τρυφερός.

Την ευχαριστώ για το δώρο της αυτό, συμβολισμός εκτίμησης και σεβασμού ανάμεσά μας.

Καλοτάξιδο!