ΕΡΩΤΩΝ ΦΩΝΕΣ - ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ της ΠΟΛΥΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

 

Γράφει η Νίκη Σκουτέρη

Η ποιητική συλλογή της Πόλυς Βασιλείου με τον τίτλο «Ερώτων φωνές» με συγκίνησε βαθύτατα. Οι ποιητικές της αυτές ιστορίες με ταξίδεψαν στον ανεκπλήρωτο έρωτά της και στην συνεχή αναμέτρηση με το εγώ της και την υπαρξιακή αγωνία της.  Μια χαρμολύπη γεμίζει την καρδιά σου και εικόνες ρομαντικού ενθουσιασμού γεμίζουν το μυαλό, μιας εύθραυστης ψυχής που αγάπησε με όλο της το είναι και στο τέλος ανταπόκριση δεν βρήκε. Ή τουλάχιστον τόσο, όσο θα ήθελε η ποιήτριά μας. Η ίδια αναμετράται με τις βαθύτερες επιθυμίες του σώματος και των  αισθημάτων της, ενώ κάθε ποίημά της αποτελεί εξομολόγηση του βαθύτερου πόνου της και της ατελείωτης αγάπης της, μέχρι την ωρίμανση των συναισθημάτων της και την αποδοχή του ανεκπλήρωτου έρωτά της. Η ποιήτρια στέκεται μόνη της, με τις σκέψεις της, τους λυγμούς της, τα δάκρυά της, ενώπιος ενωπίω με τη συνείδησή της και την ανάγκη της να διαλαλήσει και να κραυγάσει τις υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν και τους όρκους που καταπατήθηκαν. Με τη λυρικότητά της, τον μουσικό της στίχο,  μας παρασέρνει στον βαθύτατο αυτό κόσμο του χαμένου έρωτά της και ζούμε τις ανάγκες της, τις βαθύτερες επιθυμίες της, τον χαμό του έρωτα, το γκρέμισμα του βωμού που ήταν τοποθετημένος σε αυτόν με περίσσεια αγάπη, τρυφερότητα και φροντίδα, ο δικός της κόσμος, αγνός, ερωτικός, ευαίσθητος, πλουσιοπάροχος απέναντι όμως στον κυνικό, εκμεταλλευτικό, απαξιωτικό , ψεύτικο και προδομένο  κόσμο του έρωτά της. Με αριστοτεχνικό κι εμβριθή τρόπο η ποιήτρια μας συμπαρασύρει στις ερωτικές της φωνές, καταφέρνοντας η ίδια να πραγματώσει τις ονειρικές και ιδανικές καταστάσεις που επιθυμεί, σε μια προσγειωμένη πραγματικότητα. Κουρασμένη από τα ψίχουλα αγάπης, από το κρυφό της μαράζι, από τον ύπουλο χρόνο, από αγκαλιές που μόνο πόνο της προσφέρουν, εμβαθύνει και συνομιλεί πλέον με τον εαυτό της, αποδεχόμενη τον μονόπλευρο έρωτά της, εφορμώμενη όμως από την ανάγκη της για γαλήνη, ηρεμία και ισορροπία. Προσπαθεί να δικαιώσει τις σκέψεις της και να βρει την άκρη στον κόμπο εκείνο που κρατά γερά τον έρωτά της, λουσμένο όμως στο δάκρυ. Έχει συναίσθηση πια της προδοσίας που ζει, της κενής καρδιάς του αντικειμένου του πόθου της, της καλογυαλισμένης βιτρίνας του. Η αγάπη της είναι πια χαμένη, κουρασμένη η ίδια να κλείνει πληγές και να ανοίγουν συνέχεια άλλες, αναγνωρίζει ότι η ανηφόρα στη ζωή της είναι μεγάλη και χωρίς ίχνος ελπίδας, ενώ αν καμιά φορά αχνοφαίνεται μια ελπίδα, μια υπόσχεση, είναι ψεύτικη στο τέλος. Η ίδια για αυτόν τον έρωτα δεν άκουσε φίλους, παραδόθηκε με όλο το είναι της σε αυτόν και παρόλο που έβλεπε τα μαύρα σύννεφα σε αυτή την σχέση, εν τούτοις η αγάπη της θέριευε, μη θέλοντας να παραδεχθεί την ήττα της. Νιώθει τον έρωτά της σαν παλίρροια, γίνεται τολμηρή αμαζόνα, αφήνεται στην αίγλη του έρωτα, στη λάγνα φωνή του, στο υπέροχο χαμόγελό του, νιώθοντας τις ευαίσθητες χορδές της να πάλλονται  από μια αγάπη που μόνο ο Θεός γνωρίζει.  Κι όπως όλα θέλουν τον χρόνο τους και τον κύκλο τους να διανύσουν, έτσι και με το ερωτικό συνονθύλευμα της ποιήτριάς μας, πίστεψε σε λόγια που δρόσισαν την ψυχή της, πλανήθηκε, γελάστηκε, η σκέψη της άδειασε σιγά σιγά και η μοναξιά γίνεται το αποκούμπι της και ο βράχος της ψυχής της. Εκεί ηρεμεί το πνεύμα της, καταλαγιάζεται ο πόθος και ο έρωτάς της, ώριμη πια παίρνει τις αποσκευές της και κοιτά με άλλη ματιά τον έρωτά της.

Με την ποίηση της Πόλυς Βασιλείου έζησα σε έναν μαγικό, ρομαντικό, ευαίσθητο κόσμο μιας αγάπης που αγγίζει το πεδίο του πάθους, την εύθραυστη μελαγχολία και τα όρια της προσωπικής τόλμης, μιας τόλμης που αξίζει να τη ζήσεις ακόμα κι αν το τέλος είναι πικρό και μη αναμενόμενο από τις επιθυμίες μας και τις προσδοκίες μας. Κάθε ερωτική της φωνή ξεδιπλώνει την ψυχής της, αποκαλύπτει την εσωτερική της δύναμη και καθαρότητα, απλώνεται στον χώρο και στον χρόνο, ζει τη ματαιότητα και τη ματαίωση, παίρνει θάρρος και συνεχίζει στη ζωή με αισιοδοξία, αποφασιστικότητα και αποδοχή των κοινωνικών συμβάσεών της.

ΕΡΩΤΩΝ ΦΩΝΕΣ

Έγινε ήχος ο καημός και στίχος η οδύνη

μια μουσική ο σπαραγμός και του έρωτα η δίνη.

 

Κι είναι στ’ αλήθεια προφανές, σελίδες το δοξάζουν

ότι του έρωτα οι φωνές ποτέ δεν ησυχάζουν!

 

Κάθε σελίδα μια κραυγή, οι λέξεις μου ασθμαίνουν

το γυρισμό σου μιαν αυγή με πάθος περιμένουν!

 

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Ήσουν τυφλή επιλογή ανάμεσα στο πλήθος

παλίρροια που έπνιξε τον έλεγχο του νου

ήσουν φιλί και αγκαλιά, λαχτάρα μες στο στήθος

ομίχλη μες στα σύννεφα, παγίδα τα’ ουρανού.

 

Με προβολέα τον καημό, τη θλίψη μου για ρότα

μαγνήτιζες τη σκέψη μου αργά, με τον καιρό

να ζητιανεύω σα σκυλί μπρος στην κλειστή σου πόρτα

απόλυτη ανάγκη εσύ, αέρας και νερό.

 

Μα κάποια μέρα ξαφνικά θα δω με άλλα μάτια

αφού μ’ αυτά που σ’ έβλεπα σου πέρναγα θηλιά

θα συμμαζέψω της ψυχής τ’ αδύναμα κομμάτια

σαν ψίθυρος θ’ ακούγονται εκείνα τα φιλιά.

 

ΑΝΑΜΟΝΗ

Το έργο τέλειωσε και έπεσε η αυλαία

σκηνές που ζήσαμε ξανά θα θυμηθώ

πυκνός καπνός μέσα στο δάκρυ μου παρέα

τα φώτα έσβησα μα πώς να κοιμηθώ.

 

Ας ήταν Θεέ μου όλα σ’ έναν εφιάλτη

και να ξημέρωνε ηλιόλουστη αυγή

γιορτή θα ήτανε η μέρα αυτή του Μάρτη

που θα ξερίζωνες τον πόνο μου να βγει.

 ©Πόλυ Βασιλείου

Λίγα λόγια για την ποιήτρια

Η Πόλυ Βασιλείου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Είναι διπλωματούχος πιάνου και φυγής. Σπούδασε μουσική ενώ έχει συμμετάσχει σε συναυλίες και μουσικές εκδηλώσεις. Είναι διορισμένη ως εκπαιδευτικός μουσικής και ζει στην Αθήνα. Είναι αποσπασμένη στη ΔΙΠΕ Γ' Αθήνας. Ασχολείται με τη σύνθεση και τραγούδια της κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Το βιβλίο "Ερώτων φωνές" είναι το πρώτο της συγγραφικό έργο. 

H συλλογή ποίησης "Ερώτων φωνές" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος Εκδοτική και σε όλα τα βιβλιοπωλεία.

Αγαπητή Πόλυ, εύχομαι από καρδιάς καλοτάξιδο το πρωτόλειο αυτό πόνημά σου.