ΕΡΩΣ ΝΙΚΗΜΕΝΕ ΜΑΧΑΝ του Γιώργου Τσιβελέκου, γράφει η Νίκη Σκουτέρη

 

Oλοκλήρωσα την ποιητική συλλογή του Γιώργου Τσιβελέκου «Έρως νικημένε μάχαν» εκδόσεις Οσελότος, ενός ποιητή που εκτιμώ αφάνταστα για τον τρόπο γραφής του αλλά και για το νεαρό της ηλικίας του, των ποικίλων ενδιαφερόντων του και των αξιών της ζωής του.

Από τον τίτλο και την εικόνα εξωφύλλου αμέσως συνειδητοποιούμε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν έρωτα που έχει νικηθεί για πολλούς και διάφορους λόγους. Το ποιητικό αυτό έργο είναι χωρισμένο σε τρεις ενότητες. Η πρώτη ενότητα φέρει τον τίτλο «Προαισθήσεις». Σε αυτήν την ενότητα  ο ποιητής προβάλει αγνά συναισθήματα όπως αφοσίωση, σταθερότητα, ηρεμία, ασφάλεια, καλοσύνη. Στη σελίδα 24 του βιβλίου του μας γράφει: «Κι έτσι έγινε, μόνο που δεν φρόντισα να πάρω κι εγώ τις προφυλάξεις μου κι ερωτεύθηκα εσένα που δε σκόπευες να με διαψεύσεις», στη σελίδα 26 μας μιλά για την αγάπη: «Μεγάλη λέξη κι η αγάπη. Η Αγάπη. Δεν πρέπει να την υποτιμάς ποτέ. Για να την προφέρεις πρέπει να την αισθάνεσαι. Να την νιώθεις στην καρδιά σου. Να την εννοείς. Να είναι η αλήθεια σου».  Σε αυτήν την ενότητα αρχίζει και προαισθάνεται σιγά σιγά  ότι μαύρα σύννεφα επισκιάζουν τον έρωτά του, η καρδιά του και το μυαλό του προγεύονται την αρχή του  τέλους στον έρωτά του.

 Η  δεύτερη ενότητα φέρει τον τίτλο «Απολογισμοί – Διαπιστώσεις – Παραδοχές». Στην ενότητα αυτή αμέσως κατανοούμε ότι πλησιάζει το τέλος στον έρωτά του καθώς στη σελίδα 41 μας γράφει: «Πάντως, τώρα πια έπαθα κι έμαθα πολύ καλά πως η αδράνεια κι η δειλία καταλήγουν μετά βεβαιότητας σε παραισθήσεις , απωθημένα και μετανοήσεις». Στη σελίδα 42 μας λέει: «Ας μην κρύβομαι…Φταίει και που είμαι λίγο δειλός… Όντας επανειλημμένως πληγωμένος, αποφάσισα να ζω τον έρωτα μόνο στα όνειρά μου πια», στη σελίδα 47 μας αναφέρει για τον μονομερή έρωτά του: «Ο έρωτας που είχαμε ήταν μονομερής. Τον είχα εγώ και για τους δυο μας κι εσύ δεν είχες τίποτα» και λίγο παρακάτω «Ίσως η δική σου παραπανήσια ματαιότητα θρέψει λίγο την ορθάνοιχτη πληγή μου…». Στη σελίδα 44 ζούμε τον ανεκπλήρωτο έρωτα: «Ήθελες να σου δώσω, να πάρεις. Σου έδωσα όλη την αγάπη μου, αποδομήθηκα για σένα, μα ούτε αυτό σου έφτασε. Ήθελες τα λίγα. Τα συνηθισμένα. Όλο μου το είναι σε τρόμαξε. Το κατάλαβα τώρα. Ήσουν λίγη για μένα κι εγώ υπερβολικά πολύς. Βλέπεις πόσο αρνητικά μ’ επηρεάζεις;». Στη  σελίδα  60  διαβάζουμε: «Ο ουρανός αιμορραγούσε και τα σύννεφα, σαν μπαμπάκια, μάταια προσπαθούσαν ν’ απορροφήσουν το αίμα που έρρε ακαταπαύστως κι έσταζε στη θάλασσα, μετατρέποντάς την σε υγρό τάφο… ανάμεσα στα οποία κοιτόταν πλέον κι η δική μας αγάπη μαζί μ’ όλες τις άλλες».

 Στην  τρίτη και τελευταία ενότητα  «Μετά ζωήν», στη σελίδα 79 μας γράφει: «Τώρα γεμίζω το είναι μου με πόνο, σφαδάζω και σου ουρλιάζω πόσο μετανιώνω, δε βάζω απλώς λέξεις πάνω στο χαρτί», «Ήσουν έρωτας που δε θα ξαναέχω». Στη  σελίδα 103 εμβαθύνει στις σκέψεις του, μας λέει:  «Τα όνειρα, ξέρεις, δεν αξίζουν μόνο μια δεύτερη ευκαιρία σαν τους ανθρώπους. Αξίζουν πολλές δεύτερες προσπάθειες», ενώ στη  σελίδα 116, στο δοξαστικό του, εξυμνεί το δύσβατο μονοπάτι του έρωτά του: «Αιωνία μας η μνήμη στα ερωτικά χρονικά, κι ας μην ενταχθήκαμε τελετουργικά στη θρησκεία του έρωτα. Αιωνία μας η μνήμη, για την παραμονή μας στην πεμπτουσία του!».

Η πένα του δημιουργού χαρακτηρίζεται από λυρισμό, βιωματικές καταστάσεις, στοχαστική διάθεση και φιλοσοφικές αλήθειες. Η γραφή του είναι αυθεντική, ρομαντική,  γεμάτη ευαισθησίες και ψυχικά τραύματα, άμεση, γεμάτη αλήθειες και έντονα συναισθήματα. Το πρώτο πρόσωπο που χρησιμοποιεί ως δρων υποκείμενο, μας κάνει να αφουγκραζόμαστε και να συναισθανόμαστε την εξομολόγηση  προσωπικών και βιωματικών του  στιγμών, γεμάτες πολύμορφα συναισθήματα, γινόμενοι κι εμείς συνοδοιπόροι αυτών των συναισθημάτων και της αποκαλυπτικής τους αλήθειας.

Οι αντιθέσεις είναι πολλές και υποδεικνύουν έναν έρωτα ανεκπλήρωτο, πολυδιάστατο, εκστατικό, με ημερομηνία λήξης.  Έναν έρωτα που αποτελεί έκσταση και μαρτύριο, ελευθερία και σκλαβιά μαζί. Ένα έρωτα που κινεί τον κόσμο του ποιητή μας. Ζούμε τον μονόπλευρο έρωτα του ποιητή και όλα τα αρνητικά του συναισθήματα. Απογοήτευση, θλίψη, πίκρα, παραδοχή της μοναξιάς, πόνος, στιγμιαία ελπίδα πολλές φορές για ανατροπή αυτού του νικημένου έρωτα, μέχρι και την πλήρη αποδοχή της κατάστασης που βιώνει ο ποιητής. Γινόμαστε κοινωνοί της αλήθειας του, ζούμε το βάθος και τον πλούτο της ψυχής του, βρισκόμαστε στο πλευρό του, τον κρατάμε από το χέρι του, τον αγκαλιάζουμε στοργικά παρηγορώντας τον κατά τη διάρκεια μεταμόρφωσης των συναισθημάτων του από τον νικημένο έρωτα. Έναν έρωτα κορωνίδα, που συντροφεύει τον ποιητή μας στο μονοπάτι της μοναξιάς και του πόνου του. Εν τούτοις ο έρωτας αυτός μετουσιώνεται σε γενεσιουργός δύναμη που εμπνέει τον ποιητή μας και μεγαλουργεί στον υπέροχο κόσμο του έρωτα. Αποτελεί για αυτόν μια μοναδική εμπειρία, που τον παρασύρει, τον μεταμορφώνει, τον συγκινεί, τον προσδιορίζει και επαναπροσδιορίζει, τον αποπροσανατολίζει, τον καθηλώνει, τον αιχμαλωτίζει σαν να είναι ένας ιστός που τυλίγεται βασανιστικά και αργά γύρω του. Τα σημεία της φύσης που χρησιμοποιεί πολλές φορές ο Γιώργος Τσιβελέκος προσφέρουν μια εικονοπλαστική δύναμη κάνοντάς μας να ζούμε και με τα μάτια της ψυχής μας το αδιέξοδο τέλος του ποιητή, να γινόμαστε συνοδοιπόροι στον νικημένο του έρωτα. Αστέρια, νυχτολούλουδα, φεγγάρι, σύννεφα, ακρογιαλιά, θάλασσα, φύση συμπάσχουν στον πόνο του ερωτευμένου ποιητή μας. Και κάπου εκεί στην «Μετά ζωήν» κατακλυζόμαστε από αναμνήσεις ενός έρωτα μετά το τέλος, που γέμισε την ψυχή μας όμορφα για όσο κράτησε και κρατάμε μόνο αυτό… το όμορφο, το ανεκπλήρωτο, το γλυκόπικρο συναίσθημα του έρωτα, που πίνοντάς τον μυρωνόμαστε και γευόμαστε τον πλούτο θετικών και αρνητικών συναισθημάτων της ψυχής μας και των ψυχικών αντοχών μας, που στο τέλος  πιο ώριμοι και σοφοί οδηγούμαστε προς τη λύτρωση και την ωριμότητα.

Ο Έριχ Φρομ  Γερμανός ψυχολόγος, ψυχαναλυτής, κοινωνιολόγος, ανθρωπιστής και φιλόσοφος υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει καμία δραστηριότητα, καμία ενέργεια που να ξεκινά με τόσες ελπίδες και τόσες προσδοκίες και που αποτυγχάνει τόσο συχνά, όσο ο έρωτας. Κι αυτό μας αποδεικνύει κι ο ποιητής Γιώργος Τσιβελέκος  μέσω της ποιητικής του συλλογής. Κάθε έρωτας και μια αιμορραγία  στον ανεξιχνίαστο κόσμο των συναισθημάτων  που οδηγεί στην ανάπτυξη αυτογνωσίας και αυτοπραγμάτωσης στη ζωή του ανθρώπου.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΛΕΚΕΣ

Ο κόκκινος λεκές

απ' το αίμα μου

έχει μείνει ανεξίτηλος

στο ρούχο της καρδιά μου

από τότε που έφυγες.

Μου ζητάς να σε ξεχάσω, 

την πληγή μου να κλείσω,

μπροστά να προχωρήσω, 

τη στάμπα να κάνω  εξίτηλη,

κι ας έχει ποτίσει πια ο πόνος.

Μα δεν ξέρεις,

ακόμα κι αν τα καταφέρω,

ότι το αίμα δεν ξεβάφει απ' τα υφάσματα;

Πόσο μάλλον απ' το καρδένιο;

Πόσο μάλλον όταν ακόμα σ' αγαπάω;!

ΣΥΜΠΑΝ

"Φεύγω", σου ψιθύρισα ξεψυχισμένα.

"Πού πας;" με ρώτησες από περιέργεια.

Τουλάχιστον νοιάστηκες στοιχειωδώς για κάτι,

έστω και στ' αποκορύφωμα.

"Αλλού", σου απάντησα αινιγματικά

μη γνωρίζοντας ακόμα

πως μετά από εσένα

κανένα αύριο δεν επρόκειτο να ερχόταν.

Πως δε θα έβρισκα τρόπο

να ξεφύγω απ' το γνωστό σύμπαν,

τα πάντα σου που με περιβάλλον παντού και πάντοτε.

Μονάχα απ' τη ζωή μου πως θα δραπέτευα.

©Γιωργος Τσιβελέκος, Έρως νικημένε μάχαν, Εκδόσεις Οσελότος

Καλοτάξιδο αγαπητέ Γιώργο στις καρδιές των αναγνωστών.