ΠΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ

 

Φανάρι  αρετής η φιλία μας

εκεί που το χέρι μου έσφιγγε το δικό σου

και τα χαμόγελά μας μαρμάρωναν

στις  πεθυμιές της νιότης.

Το βλέμμα μας φόρεμα γιορτινό

προσμένοντας  τον  νέο σαν

νύμφες ολοστόλιστες , του ωκεανού θυγατέρες.

 

Ήταν  η αγάπη της φιλίας μας

που σιγοψιθύριζε όρκους   θαλασσινής γιορτής.

Δεν ήθελε τον θάνατο, μοναχικό ταξίδι

σε μια γωνιά του παραδείσου!

Όχι, ήθελε μαζί να πορευτούμε

επίμονα η ψυχή μας το φώναζε μέσα από κοχύλια,

ήχος σπαρακτικός που κάλυπτε  το ζύγι της ζωής μας.

 

Κι αν έκλαψες και πόνεσες

κι αν δεν άκουσα τον στερνό σου λόγο

που με τόση δύναμη απλόχερα ,

μέσα από τα στήθη σου πρόσφερες.

Κι αν έστω δεν ακούμπησα τον ήχο της ψυχής σου

κι αν σφάλισες  τα μάτια  σε ονείρατα δικά σου,

έμεινα πίσω να κοιτώ  της νιότης την αγνότητα

και την φιλία σφαλιστά φυλάκισα καλή μου!

©Νίκη Σκουτέρη, Συνομιλώντας με τον Ναζίμ Χικμέτ, Εκδόσεις Δρόμων (2021)