ΓΙΩΡΓΟΣ Θ. ΣΑΡΔΕΛΗΣ, ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ

 

Το βιβλίο «κατάθεση ψυχής» του Γιώργου Σαρδέλη αποτελείται από  εκατόν ενενήντα oκτώ (198) σελίδες χωρισμένο σε πέντε μέρη. Πρόκειται για ένα βιωματικό , κοινωνικό και φιλοσοφικό έργο όπου προβάλλεται η ζωή του συγγραφέα μέσα από παραστατικές εικόνες, κατάλληλα εκφραστικά μέσα αναδεικνύοντας αξίες κι αρετές, διατηρώντας και το ανάλογο αποφθεγματικό του ύφος που τον ακολουθεί σε κάθε του κεφάλαιο. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι η βαθιά εστίαση στο συναίσθημα , στην αξία της οικογένειας, της φιλίας και στην πίστη στον έσω εαυτό και κατ’ επέκταση στον άνθρωπο. Βρισκόμαστε στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια και μάλιστα στην επαρχία , στην ορεινή Ναυπακτία όπου το μόνο μέσο μεταφοράς ήταν το γαϊδουράκι ή το άλογο και φυσικά τα πόδια του ανθρώπου.  Μέσα σε αυτά τα δύσκολα χρόνια γεννήθηκε ο ήρωας και συγγραφέας μας όπου χρειάστηκε να διανύσει εκατοντάδες  χιλιόμετρα με προσωπικό αγώνα κι ευτυχώς με  κατάλληλους ανθρώπους που στάθηκαν κατά διαστήματα  στο πλάι του. Μεγάλωσε με αξίες και αρετές μέσα σε μια φτωχική οικογένεια όπου η αγάπη μεσουρανούσε. Η μητέρα του, ο πατέρας του, η  γιαγιά του, οι φίλοι του, τα όνειρά του, η αγάπη για τον τόπο του, το Λιβαδάκι και η Νέα Αβώρανη. Έντονα τα λαογραφικά και ηθογραφικά στοιχεία μας οδηγούν να ταξιδέψουμε και να ζήσουμε κι εμείς σε μια κοινωνία που η εποχή της φαντάζει εξωπραγματική και φανταστική για τους νεότερους ανθρώπους της τεχνολογικής εποχής. Μια κοινωνία της ελληνικής υπαίθρου όπου οι άνθρωποι πίστευαν σε αρετές  και στο πως τα παιδιά τους θα γίνουν χρήσιμοι και καλοί άνθρωποι στην κοινωνία. Τίμιοι βιοπαλαιστές. Μέσα σε αυτό το κοινωνικό και οικογενειακό περιβάλλον μεγαλώνει ο ήρωάς μας διαβάζοντας , πηγαίνοντας σχολείο, δουλεύοντας και βοηθώντας τους γονείς του , ονειρευόμενος την κοινωνική του ανέλιξη. Οι δυσκολίες τον πείσμωσαν, η φτώχια δεν στάθηκε εμπόδιο στα όνειρά του. Με αξιοπρέπεια και ήθος βρέθηκε με μπαλωμένο παντελόνι και τρύπιες σόλες ανάμεσα σε καλοντυμένους συμφοιτητές. Και τα κατάφερε.

Ο τόνος του βιβλίου είναι εξομολογητικός με ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Επικεντρώνεται στον έσω άνθρωπο διότι έτσι θα οδηγηθεί στη συνεργασία και συνύπαρξη με τους πολλούς ανθρώπους, στην κοινωνία. Και κει στην προέκταση του ανθρωποκεντρικού στοιχείου υπάρχει το κοινωνικοκεντρικό όπου θέλει κι επιθυμεί να μεταλαμπαδεύσει ανθρώπινες αξίες κι αρετές που θα οδηγήσουν την κοινωνία στο ευ ζην.  Αγάπη, δικαιοσύνη, εργασία, κοινωνική καταξίωση, συγχώρεση, ευγνωμοσύνη οδηγούν σε έναν πνευματικό πλούτο που φέρνει την ηρεμία και την ισορροπία στην ύπαρξη του ήρωά μας.

Ας τα πάρουμε λίγο από την αρχή. Ο συγγραφέας  μας αγάπησε πολύ τον τόπο του. Και υπήρξαν φυσιολατρικά στοιχεία γύρω του που δεν μπορεί να τα ξεχάσει. Περπατούσε ανάμεσα από ψηλά έλατα κι ένιωθε πλούσιος από την παρέα που είχε γύρω του. Έμαθε να ευγνωμονεί ότι τον περιβάλλει. Πολλές φορές έπαιρνε δύσκολα και δύσβατα μονοπάτια στο βουνό όμως πάντα έβρισκε το ξέφωτο για να ξαποστάσει.  Μεγάλωσε με πίστη  και σεβασμό στα Θεία. Ο ίδιος έγινε και παπαδοπαίδι κι αυτό ήταν άλλο ένα εμπόδιο που αισθάνθηκε να ξεπερνά. Είχε μεγαλώσει αρκετά και είχε αποδείξει την αξία του. Με μεγάλη προσήλωση άκουγε τα κηρύγματα του παπα Τσιώτα που του εμφύσησε το λόγο του Θεού και του εντυπώθηκε και η διδαχή του Πατροκοσμά  «Να σπουδάζετε , να μαθαίνετε γράμματα όσο μπορείτε». Κι αυτό αποφάσισε να κάνει.  Η φτώχια μεγάλη αλλά  οι καρδιές μέσα στην οικογένειά του ήταν γεμάτες αγάπη, το μεγαλύτερο και πλουσιότερο πνευματικό αγαθό. Κι αν κουράστηκε στις καπνοκαλλιέργειες βοηθώντας την μανούλα του και τον πατερούλη του αυτό τον δυνάμωσε διότι έτσι έμαθε να λέει ευχαριστώ στη ζωή και στα αγαθά που πρόσφερε στον άνθρωπο.  Το αγάπαγε το σχολείο, λάτρευε τα γράμματα , άσβεστη η δίψα της επιθυμίας να σπουδάσει. Για να βλέπει καθόταν στο αναμμένο τζάκι κι εκεί μελετούσε , ήταν το ηλεκτρικό του φως. Η πείνα, η φτώχια συνεχίστηκε και στο Γυμνάσιο όμως είχε μάθει να παλεύει στη ζωή του και να προσπαθεί για το καλύτερο. Σπουδές κι εργασία ταυτόχρονα στο πανεπιστήμιο, περηφάνια για τη στρατιωτική του θητεία κι ένας έρωτας με το κορίτσι του απέναντι μπαλκονιού που τον οδήγησε νωρίς σε ένα γάμο που δεν το μετάνιωσε ποτέ. Το τρένο της ζωής του είχε φτάσει πια στον προορισμό του , στη Θεσσαλονίκη  κι εκεί με σκληρή εργασία κατόρθωσε να γίνει ένας καταξιωμένος άνθρωπος στον επαγγελματικό του χώρο.  Σημαντικές και καθοριστικές οι αποφάσεις στη ζωή του ανθρώπου που όλοι λίγο ή πολύ καλούμαστε να επιλέξουμε. Κι ο κ. Σαρδέλης έκανε τις επιλογές του τολμηρά μπορώ να γράψω. Ο ίδιος μας λέει ότι η δύναμη της θέλησης γεννά την ελπίδα κι ο συγγραφέας μας δεν έπαψε ποτέ να ονειρεύεται και να ελπίζει. Ο συγγραφέας πιστεύει στην δύναμη του Εαυτού, να βοηθάς συμβουλεύει , να είσαι ο εαυτός σου, να προσφέρεις αγάπη και τιμιότητα και τότε η ανταμοιβή θα είναι περισσότερη από ότι έδωσες. Κι όταν νιώσεις την ηθική ανταμοιβή τότε έχεις πετύχει στη ζωή σου.

Στο τέλος του βιβλίου ο συγγραφέας δίνει μια υπόσχεση. Μπορεί να μένει Θεσσαλονίκη όμως η μεγάλη του αγάπη είναι το Λιβαδάκι που το κουβαλά πάντα μέσα του. Του έμαθε πολλά ο τόπος γεννήσεώς του και ξέρει ότι τον περιμένει. Θεωρεί βέβαιη πια την επιστροφή του εκεί.

Παρατήρησα επίσης και μια πρωτόλεια ποίηση που αντικαθιστά τον γραπτό λόγο. Είναι η στιγμή που μετουσιώνονται τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις του σε έναν απώτερο σκοπό , πιο λυρικό σα να τραγουδά η ψυχή του. Ήδη στο τελευταίο ποίημα του βιβλίου μας λέει:  «Πρόλαβα όμως να πω, για τον άνθρωπο και τη ζωή, και το βιβλίο αυτό το γράφει η Ψυχή».

Αγαπητέ Γιώργο Σαρδέλη η αλήθεια της Ψυχής σου μπορεί να είναι σιωπηλή, σημαντική μόνο για σένα διότι η αλήθεια σου δεν είναι απαραίτητα και δική μου. Εν τούτοις όμως συναντήθηκαν οι αλήθειες μας και σου χαμογελώ διότι μέσα σε αυτή ανακάλυψα και την αντανάκλαση της δικής μου αλήθειας, εκεί που ακούμπησε και τη δική σου.

Νίκη Σκουτέρη Εκπαιδευτικός MSc , Λογοτέχνιδα