ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΝΕΤΑ ΣΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΝΤΙΚΡΙΣΜΑ ΚΑΙ ΑΘΕΑΤΗ ΠΑΛΗ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΣΚΟΥΤΕΡΗ

 

Κριτική σκέψη: Νίκη Σκουτέρη .

Ποίηση – "Χαϊκού" κ.α. . .

  Τα παρακάτω δύο κατ' επιλογήν επίκαιρα πονήματα της ποιήτριας κ. Νίκης Σκουτέρη, επέλεξα να θεωρήσω σήμερα. Στο δε πρώτο, ουσιωδώς μας ομιλεί για την Ειρήνη και για το πόσο αναγκαία και απαραίτητη στις μέρες μας είναι. Βεβαίως, αυτό που ιδιαιτέρως οφείλω να πω και που πρέπει να προσεχτεί, είναι πως, η ποιήτρια, δεν γράφει απλά για να πεισθεί ή για να πείσει πως έγραψε κάτι, αλλά με βαθιά συναίσθηση τελεί γνωρίζοντας του τι αληθινά πραγματεύεται, αφήνοντας αυτό να διαφανεί παρακάτω. Για το "εν τέλει" δηλαδή και για το "τι μέλλει γενέσθαι" και, επιτέλους, πώς και πότε οριστικά θα τελεσθεί και θεωρηθεί λήξαν το του αντιθέτου της Ειρήνης... το εδώ και χιλιάδες χρόνια ακανθώδες αυτό ερώτημα και ζήτημα. Και το εννοεί, μερικώς με ευγένεια, μερικώς με θυμό, πλην όμως αποτελεσματικά, τοποθετώντας το ικανά στην σωστή οικουμενική του διάσταση και βάση: "Ώρα γι’ αντίσταση" . .

  ANTIKΡΙΣΜΑ

Και στεκόμαστε απέναντι εκεί στων συνόρων την άκρη.

Από το μέρος που ο αέρας φυσά

και τα πουλιά φτερουγίζουν την λαχτάρα τους

για ομόνοια κι αγάπη…. Ειρήνη! .

 Και η Ειρήνη πλανάται

 πάνω στων συνειδήσεών μας την ταραχή.

Δύο ζευγάρια μάτια αντικριστά.

Θυμωμένα; Εριστικά;

Δεν έχει σημασία,

πώς μπορεί η ομόνοια να γίνει μίσος;

Πώς μπορεί στην ηρεμία να επέλθει απειλή;

 Και η Ειρήνη πλανάται πάνω μας

πληγωμένη, ζαρωμένη, σκισμένη από τα ρούχα της

 που σκεπάζουν όλον τον κόσμο!

 Και στέκομαι απέναντι καρφωμένη σε θέα που φωνάζει φύγε

κι επιλέγω να μείνω, να κοιτώ τα μάτια τα πληγωμένα.

Θέλω να τα κεράσω απ’ του γαλαξία τ’ αστέρια.

Θέλω να προφέρω λόγια ολοβούτυχτα στο μέλι και στην ελπίδα…. Ειρήνη .

Και τα περιστέρια βουτούν μέσα σ’ αυτήν

 βουίζει το φτερούγισμά τους,

γλυκολάλημα στ’ αυτιά των συνόρων.

Μοιραίοι άνθρωποι όλοι μας αυτής της γης

σαν ίσκιοι κινούμαστε χωρίς ελπίδα. .

Τιποτένιος κι άχρωμος έγινε ο κόσμος αυτός

καθώς χτυπάνε τα περιστέρια της ειρήνης.

Γκρίζος ο αέρας, φυσά αδικία…. .

 Ώρα γι’ αντίσταση σ’ αυτήν την σαπίλα.

Δύο ζευγάρια μάτια αντικριστά μιλούν και λένε:

Σήκω αδερφέ μου, παύσε τους ανεμοδείχτες του χρόνου

 κι όλοι μαζί με την αγκάλη μας για ήλιο Ας φωνάξουμε… Ειρήνη! .

 Νίκη Σκουτέρη . .

  Εδώ, στο δεύτερο ποιητικό θραύσμα της, ειδικότερα στοχοποιεί, ανεξαρτήτως και ανεξαιρέτως ποια πολιτικά εθνικά κόμματα και χρώματα... Εδώ, τις άρχουσες πολιτικές τάξεις μας υποδεικνύει... Τις σύγχρονες εκείνες συμπεριφορές και νοοτροπίες που μας παραπέμπουν σε άλλες σκοτεινές εποχές, τις στρεφόμενες έναντι πάντων των κοινωνιών, όπου γης. Που "τολμάν ακόμη να υπόσχονται!" μας λέγει θυμωδώς, μα δικαίως... δείχνοντας τις ελιτίστικες πολιτικές φράξιες, πώς επί το έργον τελούν ποικιλοτρόπως: "Νιώθεις να σε γονατίζουν, να θέλουν να πιουν το αίμα σου"... Και, τέλος, με ιδιαίτερη υφολογική λεκτική έκφραση: "Ο άνεμος πάλη φυσάει ακούραστος" Εδώ και το επιστέγασμα, η πάλη! το επί της ουσίας ποθούμενο και ζητούμενο - ούτως ώστε να μην εφησυχάσουμε και περιπέσουμε στη λήθη και στο σκοταδισμό... Και κλείνει αγωνιωδώς, με το ερώτημα προς τους αδιάφορους για τα κοινά: "Ακούει κανείς ή πάνε να σε πατήσουν το Φως σου ξεφτίζοντας; " . .

  ΑΘΕΑΤΗ ΠΑΛΗ .

 Είναι από εκείνα τα σπίτια των τετραγωνικών,

 τα κλειστά και τα φρουρούμενα

που ελεύθερα αφήνουν τα σκυλιά τους

πετώντας λουριά και φίμωτρα. .

Και τώρα νιώθεις τα γαυγίσματα

στ’ αυτιά σου να τρυπώνουν.

Κι ο φόβος σου φουντώνει από δαγκωνιές πολιτικών

και τις μασέλες τους που τολμάν ακόμη να υπόσχονται!

Ο άνεμος πάλη φυσάει ακούραστος,

δείχνοντας τα γυμνασμένα του στήθη μέσα από τις λεύκες.

 Νιώθεις να σε γονατίζουν, να θέλουν να πιουν το αίμα σου.

Κραυγάζεις τώρα εσύ,

 σε ακούει κανείς ή πάνε να σε πατήσουν το Φως σου ξεφτίζοντας;

Νίκη Σκουτέρη . .

Γιώργος Ν. Μανέτας Λογοτέχνης της Ετ. Ελλ. Λογοτεχνών