ΚΙ ΟΜΩΣ, ΑΥΤΟΣ Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ!

 

Πίνακας έχει γίνει ο έξω κόσμος κι εγώ κλεισμένη στο σπίτι παρατηρώ

αυτά που γίνονται έξω χωρίς εμένα,  για μένα όμως.

Ελεύθερα τα πουλιά χαράζουν τις πορείες τους ,

που και που παίρνουν  θάρρος και πλησιάζουν την κλειστή φωλιά μου.

Ανοίγω προσεχτικά το παραθύρι μου και στέλνω ψίχουλα κοντά τους.

Ο βοριάς δεν αφήνει το τραγούδι του, τώρα μάλιστα του αρέσει να σφυρίζει

πάνω στις καμινάδες και τα παράθυρα των σπιτιών.

Κοιτά τους ανθρώπους περιπαιχτικά από έξω αυτός , από μέσα αυτοί

και σίγουρα χαρούμενοι  που ξεφεύγουν από το κρύο αγκάλιασμά του.

Η βροχή σιγομουρμουρά κι άλλοτε αγριεύει ,μαστίγια στέλνει να χτυπούν τα κεραμίδια.

Και τότε σκέφτεσαι ,τι όμορφα που προστατεύεσαι! Μένω στο σπίτι ασφαλής!

Ακούς για το χιόνι , το βλέπεις στην τηλεόραση να στροβιλίζεται με χάρη ,

σαν γνήσια μπαλαρίνα  στα λευκά ντυμένο κι όμως δεν μπορείς να το χαρείς.

Ο κωδικός ο έξι εφιάλτης στην χαρά που επιζητείς.

Χόρτα  και κάθε είδους φυτά αναπτύσσονται ραγδαία στο πάρκο και στην γειτονιά,

που και που κάνα αυτοκίνητο ταράζει την ηρεμία, σκυλιά γατιά κυνηγιούνται

κι ένας παππούς σκυφτός και σκεφτικός με το κασκόλ τυλιγμένος

και με την μάσκα να του καλύπτει  το πρόσωπο περνά από εμπρός μου,

 εκεί στο κλειστό παράθυρο, προστασία μου από τον κορωνοϊό,

αυτό μας λένε στις ειδήσεις μα και  όλες οι  κυβερνήσεις!

Ήχοι πολλοί σκαλίζουν τα αυτιά μου, τικ τακ ο χτύπος του ρολογιού

που θυμίζει τον χρόνο που περνά αδιάντροπα , ελεύθερος να αρμενίζει αρχοντικά.

Αυτόν τίποτα δεν τον αγγίζει. Όχι, ενώ εμένα με έχει αγκαλιάσει ένας φόβος

για έναν αόρατο εχθρό που φθονερά κοιτά να επιβιώσει σε βάρος των ανθρώπων.

Μόνη μου συντροφιά ο ήχος της τηλεόρασης , κουραστικός κι αυτός , πόσο να τον αντέξεις;

Χάνομαι τελικά μέσα στα βιβλία , ακούω τον ήχο της φωνής μου να απαγγέλει

και να αφηγείται τα έργα  τόσων ποιητών μα και λογοτεχνών.

Ωραία και μελωδική η φωνή μου, δεν το περίμενα! Μιλώ μόνη μου πλέον

και νιώθω πως υπάρχω ,είμαι ζωντανή με όνειρα κι ελπίδες.

Μιλώ στον εαυτό μου, μιλώ στον σύντροφό μου, στα  ίδια τα παιδιά μου

μα και στα ζωντανά μου. Ο σκύλος και η γάτα μου που δεν καταλαβαίνουν

τι είναι κορωνοϊός και τι ο εγκλεισμός!

Αγκαλιάζω και χαϊδεύω το βελουδένιο τρίχωμά τους,

τι όμορφα που αισθάνομαι! Ηδονικά πολύ!

Είναι η στιγμή που νιώθεις την επαφή με την ίδια την ζωή

κι αυτά ανταποκρίνονται στα χάδια σου αυτά.

Γεμίζουν από χαρά , κολλούν κοντά σου, επιζητούν την αγκαλιά σου,

περιμένουν χάδια και φιλιά, όμορφα γλυκόλογα με ζεστασιά.

Πόση ανάγκη υπάρχει σε ένα άγγιγμα, σε ένα χαμόγελο

να το δεις , να ομορφαίνει το πρόσωπό σου,  να γλυκαίνουν τα μάτια σου,

να μην κρύβονται κάτω από την μάσκα σου. Χάδια και γουργουρητά,

αιώνια εκφράσεις αγάπης  ύπαρξης ανθρώπινης ,  ζεστής και στοργικής.

Θέλω να γευτώ την γλύκα των χειλιών,

φοβάμαι όμως και το καταχωνιάζω στο βάθος του μυαλού μου.

Βασίλισσα κουζίνας γίνομαι κι ανακατεύω το νοικοκυριό  με γεύσεις κι αρώματα,

κάτι να ευχαριστηθώ. Γλυκά κι ωραία φαγητά, σαλάτες , περιβόλια ,ζω

 τώρα με αυτά  για γλύκα των χειλιών μου. Και το χαμόγελο σταλάζει

στο γέλιο των παιδιών μου και στο τικ τακ του χρόνου

που με αφοσίωση στέκομαι κοντά τους , παιχνίδι μέσα στη φωλιά μας

μια αγάπη όλη η καρδιά μας!

Ταπεινά σκύβω και προσκυνώ τον πλάστη της ζωής μου ,  

γόνατα λυγίζω στην εικόνα Του μπροστά

με δάκρυα γεμίζω , νιώθοντας τόση ανημποριά.

Βόηθα κυρά μου Παναγιά να φύγει το κακό

χαρούμενοι πάλι να γενούμε με τους ανθρώπους μας κοντά

και πάλι να αγκαλιαστούμε!

Στη φύση να ξεχυθούμε και  τον χειμώνα με χαμόγελο να ντυθούμε

να σεργιανίσουμε , να ονειρευτούμε , να γελάσουμε , να αγαπηθούμε!

©Νίκη Σκουτέρη, 23/01/2021