ΠΑΝΟΣ ΔΑΟΥΤΗΣ - ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ

Το 2001 είχα την τιμή να γνωρίσω τον ποιητή και συγγραφέα Πάνο Δαούτη. Ερχόταν καθημερινά σχεδόν στην δουλειά μου τότε στο Παγκράτι. Δεν είχα διοριστεί ακόμη, αυτό έγινε την επόμενη χρονιά. Ένα κύριος ψηλός, με την εφημερίδα πάντα παραμάσχαλα, λεπτός  με γλυκύτητα κι απλότητα.

Εκείνα τα χρόνια σχεδόν νιόπαντρη και με ένα ήδη παιδί το μόνο που δεν σκεφτόμουν ήταν η συγγραφή. Κοίταζα να προσφέρω στην οικογένειά μου και να στηριχθούμε στα πρώτα βήματα της κοινής πορείας με τον σύζυγό μου.

Κι όμως βρέθηκαν τότε θυμάμαι άνθρωποι του πνεύματος γύρω μου όπως ο κ. Δαούτης  που με συμβούλευαν , που επιζητούσαν να συζητήσουμε  , να αστειευτούμε , να προβληματιστούμε  κι αυτό είχε γίνει ένα καθημερινό ραντεβού μας ,μιας κι ο εργοδότης μου σεβόταν τους λογοτέχνες.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά διότι λόγω εγκλεισμού  με τον κορωνοϊό βρέθηκα με βιβλία γύρω μου που είχα ξεχάσει την ύπαρξή τους. Προσωρινά βέβαια διότι όταν τα πιάνεις στα χέρια σου και τα ξεφυλλίζεις τότε οι αναμνήσεις ανασύρονται σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Στο σημείο αυτό θα μου επιτρέψετε να σας παρουσιάσω τον κ. Δαούτη. Γεννημένος στην Πελοπόννησο από γονείς αγρότες και με αγάπη στα γράμματα. Από μικρός έγραφε διηγήματα και ποιήματα. Στην κατοχή έβγαλε μία εφημερίδα τη <<Σουφορέλα>>. Οι χαρές της ζωής του ήταν πολύ λίγες, αντίθετα όμως οι λύπες και οι ατυχίες αρκετές. Πόνεσε, έκλαψε, πικράθηκε.  Ο ίδιος θεωρούσε τη ζωή του έναν γολγοθά ατελείωτο. Δούλεψε σκληρά ως εργάτης, αγρότης, ιδιωτικός και κατόπιν δημόσιος υπάλληλος. Συνεργάστηκε με εφημερίδες και περιοδικά. Κι ενώ θα περίμενε κάποιος τα γραφόμενά του να είναι απαισιόδοξα εν τούτοις  η εύθυμη πλευρά του γραπτού του λόγου είναι το δράμα του το μελοποιημένο. Θέλει να προβληματίσει τον αναγνώστη, να του παρουσιάσει την κατάσταση ως έχει , αποτέλεσμα παγκοσμιοποιημένων και πολιτικών παιχνιδιών που πρωταγωνιστής και θύμα  είναι πάντα ο  άνθρωπος. Η ποίησή του διακρίνεται από την ευγένεια της ψυχής του, την ευαισθησία του για  την φύση, τα ζώα, τους ανθρώπους, τους  καλλιτέχνες. Μέσω της πένας του θέλει να προβληματίσει τον σύγχρονο άνθρωπο με τα ρεαλιστικά και πειστικά μηνύματά του που αφορούν τους ναρκομανείς, την κατοχή και τους εξόριστους, τον πόλεμο, το μίσος, τη μοναξιά, την παρατήρηση του δρόμου και την δυστυχία που κρύβει, την φτώχεια και την παιδεία, τον αγώνα και την αντίσταση , το σκοτεινό μέλλον του πλανήτη κι άλλα πολλά, πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά. Ένθερμος παρατηρητής γεγονότων και καθημερινών  καταστάσεων.

Έκδωσε 14 ποιητικές συλλογές όπως: Φωνές μέσα στο σκοτάδι, στο γύρισμα του χρόνου, γαλάζιος ουρανός, ανοιχτά παράθυρα, η φωνή του Αιγαίου, τα πάθη της ειρήνης, μνήμες, τα τραγούδια μου, αδιέξοδα, αφύλαχτοι δρόμοι, ολυμπιακή φλόγα, πεζοί δρόμοι, βουβοί δρόμοι, μεσάνυχτα και κάτι.

Συλλογές διηγημάτων όπως: στις όχθες του ποταμού με 40 διηγήματα, διηγήματα (26 διηγήματα), η αγωγιάτισσα (44 διηγήματα), ένα ηλιοβασίλεμα (46 διηγήματα)

Σατιρικά  όπως : Μυθιστόρημα (Το μονοπάτι), σατιρικό (Όταν δικάζουν οι Πιλάτοι), Σκέψεις και Θρύψαλα, Μονόπρακτο ( Άνθρωποι , Άνθρωποι), Σατιρική Εφημερίδα ( Η Φωνή του Λαού).

Μου έκανε δώρο το βιβλίο του , μόλις είχε κυκλοφορήσει << Ποιητικές Συλλογές>> όπου περιλάμβανε 3 μέρη <<Ολυμπιακή Φλόγα>>, <<Πεζοί δρόμοι>> και <<Βουβοί δρόμοι>>. Δυστυχώς τότε ήμουν πολύ μικρή για να συνειδητοποιήσω το μέγεθος του ανθρώπου εκείνου που είχε σταθεί στο πλάι μου εκείνη την εποχή. Με το ψάξιμο όμως στη βιβλιοθήκη μου κάπου ψηλά στο ράφι, επιλέγοντας αυτό  το βιβλίο ο κ. Δαούτης ζωντάνεψε εμπρός μου και τον ευχαριστώ για όλα όσα ζήσαμε μαζί.

Σας παραθέτω κάτι από τη συλλογή του και δείτε το με την σημερινή κατάσταση που επικρατεί. Ο ίδιος μάλιστα δεν είδε ποτέ με καλό μάτι τις δεκαετίες που ανοίγονταν μπροστά ειδικά με την είσοδο του 2000. Ως προσωπική μου άποψη εδώ έχω να καταθέσω ότι παρόλο που πέρασαν 20 χρόνια από την ποιητική κατάθεση της ψυχής του ποιητή που κρατώ στα χέρια μου και τους έντονους κοινωνικούς και πολιτικούς προβληματισμούς του , εντούτοις τίποτε δεν άλλαξε από τότε και μάλλον οδεύουμε προς το χειρότερο παρόλο την τεχνολογική κι επιστημονική   πρόοδο που υπάρχει ανά τον πλανήτη.

ΝΤΡΟΠΗ

Είναι ντροπή στο ξημέρωμα του 2000 να υπάρχουν στον πλανήτη λαοί υπόδουλοι.  Είναι ντροπή να βλέπεις λαούς πεινασμένους, γυμνωμένους. Είναι ντροπή να εκτοπίζεις ανθρώπους από την πατρίδα τους. Η μεγαλύτερη ντροπή είναι όταν σαμποτάρεις και κάνεις εμπάργκο σε κράτη , λαούς και πεθαίνουνε τα παιδιά αβοήθητα. Καιρός για μια παγκόσμια ειρήνη κι αγάπη.

Πνευματικά δικαιώματα © Πάνος Δαούτης Αθήνα 2001

ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ 20^ου ΑΙΩΝΑ

31 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΤΟΥ 2000

Είναι ο τελευταίος χρόνος του 2000 αιώνα. Αυτή η μέρα μου ήταν η πιο μελαγχολική. Δεν ξέρω γιατί. Οι θύμησες. Πικρές . Δύο χιλιάδες χρόνια πόνου, φτώχειας, δυστυχίας στους λαούς και πολέμων. Το ανθρώπινο πνεύμα προχώρησε, ανακάλυψε πολλά. Έχασε όμως τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο που ήρθε ο Χριστός στη γη και γεννήθηκε σε μια φάτνη των αλόγων , αυτό μόνο να κλάψεις. Από τη χριστιανική θρησκεία φθάνει. Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Έκλεψες από τη διδασκαλία του Χριστού δύο λέξεις. Αγάπη , Ειρήνη. Τίποτε άλλο. Αγάπα τον πλησίον σου και το Θεό. Τίποτε άλλο. Σώσε τον πνιγμένο, χόρτασε τον πεινασμένο. Μην πολεμάς, αγκάλιασε όλους τους λαούς της οικουμένης. Μην τους ξεπατρίζεις. Μην τους αδικείς. Ζήσε μαζί με όλους, αυτό σημαίνει άνθρωπος , και ο Χριστός σταυρώθηκε για να τελειοποιήσει τον άνθρωπο.

Πνευματικά δικαιώματα © Πάνος Δαούτης Αθήνα 2001

Κι επιλέγω το επόμενο ποίημα του κ. Δαούτη διότι μου θυμίζει την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε όλοι τώρα με τον κορωνοϊό, πέρα από το νόημά του , αφού η ποίηση σε αγγίζει εκεί που πονάς περισσότερο.  Ο συνειρμός ήρθε αυτόματα διαβάζοντάς το.

ΒΟΥΒΟΙ ΔΡΟΜΟΙ

Οι δρόμοι  είναι σκοτεινοί.

Οι δρόμοι όλοι είναι βουβοί.

Μην προχωράτε.

Το σκοτάδι περιμένει το φως.

Το φως δεν ήρθε.

Ζούμε στο σκοτάδι.

Προχωρούμε , προχωρούμε,

Δεν μιλούμε.

Βουβοί κι ατέλειωτοι δρόμοι.

Πότε θα μιλήσουν;

Δεν μιλάνε ψιθυρίζουν,

Βουβοί , βουβοί.

Ατέλειωτοι δρόμοι.

Πονεμένοι, άρρωστοι άνθρωποι.

Κυνηγημένοι λαοί , σταματημένοι.

Κανένας δεν τους περιμένει.

Χθες, κάπου τους άραξαν

Σ ένα ξερονήσι.

Ξέχασαν τη γλώσσα τους , τη λαλιά τους.

Πού πάνε , τι γυρεύουν οι λαοί;

Ποιος θα το πει. Οι δρόμοι όλοι βουβοί.

Οι άνθρωποι δε μιλάνε. Κλαίνε. Τα μωρά κοιτάζουν

Τα μωρά πεινάνε. Κανείς δεν ξέρει που πάνε.

Οι δρόμοι είναι βουβοί. Δε μιλάνε.

Πνευματικά δικαιώματα © Πάνος Δαούτης Αθήνα 2001

Για τον λογοτέχνη Π. Δαούτη έγραψαν σπουδαίοι άνθρωποι της διανόησης, της πολιτικής, της θρησκείας  όπως είναι δηλωμένοι:

Εφημερίδα <<Νέα>> Στάθης Σταυρόπουλος , Εφημερίδα <<Αυγή>> Πύργου,                      <<Παρατηρητής>>, Προοδευτική Εφημερίδα Νομού Σερρών, Περιοδικό <<Πνευματική Ζωή>> Ιούνιος 1998, Περιοδικό <<Νουμάς>>

Υπουργείο Αιγαίου, Μυτιλήνη 18.2.1986, Βασίλης Παπαδόπουλος Βουλευτής τέως Ιστορ, Νεοελληνικής Εκπαίδευσης, Γιάννης Κουτσοχέρας, ποιητής – λογοτέχνης – ευρωβουλευτής, Απόστολος Κακλαμάνης πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, Αθανάσιος Κανελλόπουλος πολιτικός – συγγραφέας – διανοούμενος, Θεόδωρος Κατριβάνος, πρώην υπουργός.

Χατζηκυριάκος Σταμάτης (Πρωτοπρεσβύτερος), Ο Νέας Ζηλανδίας Διονύσιος

Νικήτας Κλεόβουλος, Δημοσιογράφος- λογοτέχνης

Στασινόπουλος Νίκος , τεχνοκριτικός, ποιητής, πρόεδρος της Ε.Ε.Λ

Διονύσιος Χιώνης, λογοτέχνης – χρονογράφος

Νίκος Διαμαντόπουλος, συγγραφέας – εκπαιδευτικός – νομικός

Πετρόπουλος Γεώργιος , συγγραφέας κριτικός

Πελοπίτης , ποιητής σατιρικός

Ποιητές: Ανέστης Δημ. , Χρήστος Τεριτζής, Δημήτρης Καραμβάλης

Ποιητές Λογοτέχνες:  Ιούνιος Μυριάνθης, Δ. Μασούρης , Νίκος Ανωγής,

Λογοτέχνες : Ανδρικόπουλος Ιωάννης, Καραγεωργίου Χριστίνα, Λευτέρης Τζόκας λογοτέχνης Μ.Μ.Ε, Λεβέντης Χρήστος μέλος της Ε.Ε.Λ, Θεολόγος  Χρήστος , Ιωάννης Βίγλας, Στελίνα Κουκούλη, Νικολόπουλος Κώστας , Θόδωρος Γραμματικόπουλος , Θύμιος Χριστόπουλος

Συγγραφείς: Ξενοφών Καπάτος , Μαριάννα Ρίκου, Γιάννης Καραργύρης , Αγγελής Βαγγέλης, Βαλαβάνης Κυριάκος

Λυδία Λάβδα , μαθήτρια Λυκείου 

Κρατώ σαν φυλακτό την καρδιά μου την τότε γνωριμία μου με αυτόν τον φωστήρα ,τον απλό και τον ταπεινό…  κάπου στην Ερατοσθένους στο Παγκράτι!