ΠΑΛΗ ΖΩΗΣ ΘΑΝΑΤΟΥ (ΑΗΔΟΝΙ ΚΑΙ ΓΕΡΑΚΙ)

<<Η ματιά σου μαύρη και γερακίσια

μες στα φυλλώματα , ψηλά στον αιθέρα.

Το ξέρω , το νιώθω πως με θωρείς

και περιμένεις την κατάλληλη στιγμή,

στιγμή ν’ αποφασίσεις

εμένα να σιωπήσεις

Ω! φύλακα και λυτρωτή

του πόθου της ψυχής μου.

Δε σε φοβάμαι άλλο πια

γέρασα στη λησμονιά

και στο τραγούδι το πικρό

ενίοτε λαμπρόθρονο  κι άλλοτε  θαλασσοφίλητο.

Έρχεσαι απάνω μου ταχύτητα φωτός.

Μαύρη η νυχτιά , μαύρη η πένα στο σώμα μου…

Αντιφεγγιά.

Στάσου λίγο να σε ιδώ καλά.

Κίτρινο ηλίου ή φεγγαριού τα μάτια σου

είναι αυτά;

Πάει η ηλιοφεγγοβολή

Πάνε τα λαμπρόηχα λόγια μου

Πάνε τα στολίδια μου τα φαιόχρυσα

Πάει ο θαυμασμός του κόσμου

που στέκεται κι ευφραίνεται

ακούγοντας  εμένα!>>

Αυτά είπε το αηδόνι μας στου χάρου γερακιού. Αστρόσκονη το φώτισε ,να το αγγίξει θέλησε ,τη χάρη του να πάρει και την γλυκόηχη λαλιά.

Όμως το αηδονάκι μας σαν ηλιοθυγατέρα ταξίδεψε στου  ήλιου το φως , θησαυριστής ζωής , ελπίδας και χαράς  πριν ο ίδιος ο θάνατος το πνίξει στην αγκάλη του!

 Πνευματικά δικαιώματα©2019 Νίκη Σκουτέρη

14/04/2019

 Το ποίημα αυτό είναι αναρτημένο στο ιστολόγιο του δημιουργικού εργαστηρίου  tabula rasa και μπορείτε να το διαβάσετε κι ΕΔΩ

Σας ευχαριστώ!