Η ΑΛΕΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙ

Μία αλεπού κάποια φορά

περπάταγε  κρατώντας την κοιλιά,

τρεις μέρες έψαχνε φαΐ  να βρει

κι από το σπουργίτι λύση ζητεί.

<<Θα σε φάω δεν αργώ

πεινάω, σοβαρά σου μιλώ.

Βόηθα με για να πετάς ελεύθερο στον ουρανό>>.

Το σπουργιτάκι σοβαρό

τη ζωή του σκέφτεται στο λεπτό

κι αποφασίζει την αλεπού να βοηθήσει.

Τιτιβίζει στ’ αυτιά ,

 μια γυναίκα ζαλίζει στα σοβαρά.

Της πέφτουν κάτω τα τυριά

η αλεπού τα κάνει μια χαψιά.

Το σπουργιτάκι τώρα μπερδεύει έναν νιο

τα λάδια του χάνει στο λεπτό.

Και η αλεπού χορτασμένη πια

ζητά το κέφι την χαρά.

Το σπουργιτάκι τρέχει ευθύς

σ’ ένα χωριό αποβραδίς.

Τσιμπά την μύτη του Κωστή

ρίχνει κάτω τον Πετρή

γαργαλά τον Κώστα στον ποπό

τώρα στήνεται καυγάς γερός.

Η αλεπού κρατά την κοιλιά

όχι από πείνα αλλά από χαρά.

Γελά, ξεφωνίζει δυνατά.

<< Πέρασα μια χαρά,

σπουργιτάκι μικρό μες στην  πονηριά,

σου αξίζει η ζωή μα και η ελευθεριά>>

Πνευματικά δικαιώματα©2019 Νίκη Σκουτέρη

Το ποίημα αυτό δημοσιεύτηκε στο Δ΄τεύχος του περιοδικού Κέφαλος ΕΔΩ

Ευχαριστώ τον εκδότη κ. Πλούταρχο Πάστρα.

Ευχαριστώ κι όλους εσάς!

Με σεβασμό κι εκτίμηση 

Νίκη Σκουτέρη