ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΙ

Το παραθύρι σου γιαγιά γέφυρα

και πέρασμα από τη  μοναξιά.

Πλέξιμο μνήμης και στιγμών,

κύλισμα δακρύων , αναστεναγμών.

Κόσμος περνά έξω από τη δική σου φωλιά,

κλεισμένη εκεί μέσα ερημικά.

Σηκώνεις χέρι , σημάδι φωτεινό

το παραθύρι σου χτυπάς για να σε δω.

Και σε κοιτώ και μου μιλάς

Και σου μιλώ και με κοιτάς.

Το παραθύρι σου κρατά καλά

μέσα κι έξω όλα σου τα μυστικά.

Με περιμένεις τα πρωινά,

κάθεσαι με υπομονή, λαχτάρα για συντροφιά.

Σήμερα πέρασα από εκεί

Χριστούγεννα να σου φέρω στην αυγή.

Μα το παράθυρο κλειστό,

έρημο, μοναχικό.

Ανήσυχη η καρδιά μου το κοιτά,

Χριστούγεννα θα κάνεις φέτος γιαγιά;

Αναρωτιέμαι σιωπηλά.

Πνευματικά δικαιώματα© Δεκέμβριος 2018 Νίκη Σκουτέρη

Το ποίημα αυτό δημοσιεύτηκε στο Χριστουγεννιάτικο λογοτεχνικό διπλό τεύχος του περιοδικού Κέφαλος  (αρ. 2-3) 2018- 2019.

Θυμάμαι την γιαγιά αυτήν που είχε καταλάβει ότι κάθε πρωί και συγκεκριμένη ώρα πέρναγα έξω από την μονοκατοικία της για να πάω στο σχολείο μου. Ήμουν ο κόσμος της , η παρέα της, με περίμενε και μου μιλούσε πίσω από το τζάμι και το χτύπαγε μάλιστα να την ακούσω. Είχε γίνει ο τόπος συνάντησής μας με το καθιερωμένο ραντεβού μας. Τη θυμάμαι με αγάπη διότι με αγάπη μου μιλούσε κι αυτή πίσω από το παραθύρι και με μία λαχτάρα, άσχετα αν δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε. Και μου χαμογελούσε! Κι εγώ την καλημέριζα και την χαιρετούσα πάντα με το χαμόγελο μου κάνοντας νεύματα μαζί της.

Δυστυχώς από την σχολική χρονιά 2018 - 2019 δεν την ξανά είδα. Το παραθύρι έμεινε ερμητικά κλειστό σφραγίζοντας την επαφή μου με αυτήν την γιαγιά.

Η μοναξιά δεν παλεύεται και σίγουρα αυτή η γιαγιά την είχε ζήσει στο πετσί της τα τελευταία χρόνια της ζωής της.

Στην μνήμη της λοιπόν!

Σας ευχαριστώ πολύ!

Με εκτίμηση και σεβασμό 

Νίκη Σκουτέρη